Benno Tutein Nolthenius over het werk wheel van Vincent Ganivet voor galeries.nl.

Hij heeft het wiel uitgevonden, heel simpel met betonblokken uit de bouw en bijeengehouden door een singel. Ik neem aan dat dit wiel eerst horizontaal is opgebouwd om het vervolgens rechtop te zetten. Bij West in Den Haag is een expositie te zien met conceptuele kunst van een groep Franse kunstenaars. Wie mijn keuzes in de afgelopen jaren heeft gevolgd, zal begrijpen dat die werken mij wel aanspreken. Een ronde vorm komt ook in de natuur veelvuldig voor. Laatst schreef ik over de zon en de maan, maar ook de pupil en de iris van een oog zijn rond.
Er is zelfs een slang die zich van een heuvel naar beneden kan laten rollen door met zijn bek in zijn staart te bijten en een hoepel te vormen. Als hij eenmaal rolt is het vast net zo gemakkelijk als fietsen, maar het lijkt me erg moeilijk om te starten. Dit wiel van Vincent Ganivet (1976) kan maar beter niet gaan rollen. Het ziet er zwaar en instabiel uit. Als die de berg af komt rollen is dat nog veel gevaarlijker dan al die kazen die ze tijdens een speciale wedstrijd naar beneden laten rollen en die je moet opvangen. Laatst raakte iemand door zo'n 'razende' kaas geblesseerd.
In wereld van de mens is er heel veel ronds te bespeuren. Kijk maar om u heen. Heel veel producten, spullen en apparaten. Zelfs bij het voetbal op tv: "De bal is rond". En zo is ook de cirkel weer rond.

Anna van Leeuwen voor Mister Motley

Faire et défaire, c’est toujours travailler

In West in Den Haag is een groepsexpositie te zien rondom ‘faire et défaire’: letterlijk maken en on-maken of opbouwen en afbreken.

Soms is dit onderwerp heel letterlijk uitgangspunt van het werk. Zo hebben Simon Boudvin en Vincent Ganivet een tussenmuur gebouwd in de galerie, deze afgebroken en opnieuw opgebouwd. Het werk heet Rebuilt, 2008.

In andere gevallen is de cyclus van het afbreken en opbouwen abstracter verbeeldt. Fred Pradeau maakte een installatie bestaande uit korrels die producten moeten drooghouden (die zitten in van die kleine zakjes waarop staat ‘do not eat’ en ‘throw away’ ) en vier neon-buizen. Het werk heet Desertificateur dat betekent ‘Verwoestijner’. Verwoestijning (desertification) is het onstaan of uitbreiden van een woestijn, bijvoorbeeld door uitdroging of door uitputting van de grond door landbouw. De ‘Verwoestijner’ van Pradeau haalt het vocht uit de lucht van de galerieruimte. De korrels vullen zich met bijvoorbeeld de waterdamp die we uitademen. Het glinsterende natte goedje ziet er viezig uit.

Viezig is intussen ook Candy Glassware van Matthieu Clainchard. Dit werk bevindt zich in dezelfde ruimte als de Desertificateur. Maar niet echt in de ruimte, het werk vervangt namelijk een glazen ruit. De galeriehoudster legt me uit dat dit werk, dit raam gemaakt van suiker, eerst helemaal niet zichtbaar was. Intussen is het suiker gecarameliseerd door de zon en een mot heeft er een doodsmak op gemaakt waardoor het me ook doet denken aan de plakkerige zoete strips die vroeger bij mijn opa en oma in huis hingen om vliegen te vangen.

Erg komisch en vreemd is de video van Lars Laumann Spiral Bookstore Scene, 2007. In de video zie je een scène uit Top Secret! een comedy van David & Jerry Zucker. De scène wordt achtereenvolgens voor- en achteruit afgespeeld. Het vreemde is echter dat de Zuckers de scène achterstevoren hadden opgenomen! Dit omdat het zich afspeelt in een Zweedse boekwinkel en de broers vonden dat Engels achterstevoren wel lijkt op Zweeds. Achterelkaardoor kun je in Laumanns versie zien hoe de acteurs de ene keer achteruit lopen en in het Engels praten en dan weer vooruit lopen en zogenaamd Zweeds praten.

West heeft bijzondere jonge kunstenaars bijeen gebracht rondom een onderwerp dat erg fascinerend is. Het is opvallend dat de meeste werken die getoond worden statisch zijn bij deze expositie die als titel twee werkwoorden heeft. Maar soms is het de kunst voor de toeschouwer om de beweging te vinden in het onbeweeglijke, zoals bij de Desertificateur.